متن خبر:
نقش خانواه در بهداشت روان فرزندان
یکی از عوامل مؤثر در شکل گیری رفتار فرد ، خانواده است . فضای خانه ، نخستین و بادوام ترین عاملی است که ، در رشد شخصیت افراد تأ ثیر می گذارد . به گونه ای که می توان گفت پدرومادر نیرومندترین آموزگار افراد در زندگی، آموزش خانوادگی پایدارترین آموزش و محیط خانه مهمترین آموزشگاه برای هر فرد می باشد. در آشنا کردن کودک به زندگی جمعی و فرهنگ جامعه نیز خانواده نقش بسیار مؤثری را اجراء می نماید . میزان آگاهی خانواده درطرز رفتار با کودکان، موقعیت اجتماعی خانواده ، وضعیت مالی آن ، اندیشه و باورها ، آداب و رسوم ، ایده آل ها و آرزوهای والدین، تأثیر فراوان دارد فراموش نکنیم. که کودکان پیش از آنکه به پند و اندرز شما عمل کنند رفتار شما را الگو قرار می دهند.
محيط وشرايط خانوادگي مي تواند عامل تشويق كننده و يا بازدارنده در مراحل رشد باشد. در خانه اي كه افراد و اعضاي خانواده با هم كار و تفريح مي كنند و با اتفاق نظر تصميمات مهم مي گيرند، بي ترديد كودكان و نوجواناني داراي اعتماد به نفس مي پرورند. از سويي ديگر كودكان و نوجواناني كه در خانه هايي مملو از سوظن و عيب جويي و پر تنش بزرگ مي شوند، در يافتن هويت خويش و ايجاد روابط مطلوب با گروه همسالان دچار مشكل خواهند بود. . به همین علت علمای تعلیم و تربیت همگی بر این باورند که نقش والدین در شکل گیری شخصیت کودکان غیرقابل انکار و از مهمترین عوامل در تأمین بهداشت روان کودکان است. در خانواده های خوب و موفق، ابتدا احساس درك و تفاهم بين والدين و فرزندان ايجاد شود تا پس از آن راهنمايي،آموزش، پند و اندرزو... اثربخش باشد. براي كودكان مهم است كه بدانند چه احساسي دارند تا از تجمع احساسات ناشناخته و بهم ريخته در درونشان كاسته شود. والدين با انعكاس عواطف و احساسات فرزندان همان گونه كه هستند ونه آن گونه كه خودشان تفسير مي‌كنند باعث مي‌شوند تا خود آنها به صورتي مبتكرانه در صدد تغيير،اصلاح و بهبود خويش برآيند. فرزندان در خانواده های موفق مورد پذيرش و كانون عشق و توجه بوده و از آزادي متناسب با سن و نيازهاي خود در چارچوب ضوابط اخلاقي و تربيتي متعادل برخوردار هستند و به آنان متناسب با سن و توانايي‌هايشان مسئوليت داده می شود، آنچه را كه احساس مي‌كنند بدون ترس و واهمه براي پدر و مادر خود بيان میكنند و اشتباه‌ها و خطاهاي آنان، بدون تنبيه بدني، تمسخر و ايجاد سرافكندگي اصلاح و بهبود می يابد. در این خانواده ها حس تعامل،همدلي و تعاون در محيط گرم و صميمي خانواده به آنها منتقل شود و بيشتر به موفقيت‌ها و پيشرفت‌هاي فرزندان تكيه می شود تا به شكست‌ها و خطاها. در صورتي كه والدين حداقل دو نكته را در برقراري ارتباط با فرزندان خود مورد توجه قرار دهند به تامين بهداشت رواني آنان كمك كرده‌اند كه يكي وجود “احترام” در روابط است و منظور از آن رفتاري است كه احساس ارزشمندي رضايت و خشنودي را در طرف مقابل ايجاد كند وديگري وجود احساس “ تفاهم وهمدلي” مي‌باشد.
بدین ترتیب خانواده جايگاهي است که براي نخستين بار خود را مي بينيم ; احساس صميميت را درک مي کنيم ; مي آموزيم که احساس چيست و چگونه مي توانيم آن را ابراز کنيم و اين پدر و مادر هستند که احساسات قابل قبول را مشخص مي سازند، آنها هستند که اجازه ها را صادر مي کنند و احساسات ممنوع را مشخص مي سازند.